Zo hebben doven die hiermee geboren worden geen ontwikkelde spraak waardoor ze niet weten of ze een woord goed uitspreken. Ook het horen van de ander, die weer eens zeurt over haar partner of vervelende schoonmoeder is niet aan de orde. Echter misschien wel fijn in dit soort situaties, al is het maar voor heel even.
Maar ook voor doven is er een taal ontwikkeld. Je raad het al: gebarentaal. Een taal die mij heel moeilijk lijkt. Maar goed alles valt natuurlijk te leren. Hoewel ik dit liever nog niet nodig wil hebben. Gebarentaal bestaat uit het gebruik van handen en gezichtsmimiek. Je kent het misschien wel van het journaal. Naast het scherm staat meestal een Truus die letterlijk even haar handjes laat wapperen. Niet omdat ze zo graag in de spotlight wil staan maar omdat doven zo ook de kans krijgen het journaal te kunnen begrijpen. Goede zaak dus die gebarentaal.
Maar niet alleen doven maken gebruik van gebarentaal. Dat stiekeme knipoogje naar die ene knappe jongen of dat snelle handgebaar wanneer je weer eens afgesneden wordt op de snelweg, dat zijn ook gebaren. Niets nieuws natuurlijk. Maar waarom gebruiken we gebarentalen. Simpel weg omdat we ons niet altijd even hoorbaar kunnen maken of zit hier nog een andere reden achter?
Waarschijnlijk verwachtte je nu een andere reden. Maar na lang zoeken heb ik deze gewoonweg niet kunnen vinden. Gebarentaal wordt nu eenmaal gebruikt om jezelf zonder klanken begrijpelijk te maken. Stille communicatie, zo kun je het noemen. Niets meer en niets minder dan dat.
Hoewel jullie, mij en ik jullie nu niet kan zien, kan ik je vertellen dat ik via gebarentaal nu gedag zwaai. En mocht je nieuwsgierig zijn naar dat handgebaar? Hieronder een weergave van het alfabet. Uiteraard in gebarentaal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten