De stomme film. Wie kent het niet, onze bolhoedige vriend die het enkel met gezichtsuitdrukkingen en bewegingen moest doen. Onze Charley Chaplin die ons allen zonder geluid toch nog weet te vermaken. In deze tijd is het niet meer te verzinnen dat iets zonder geluid wordt geproduceerd. De mooie leader van onze lievelingsserie kan niet hard genoeg door onze tv naar buiten worden gestraald. En hier en daar valt ook nog wel eens wat mee geblèr te bespeuren. Geef maar toe, dames. Goeden Tijden Slechte Tijden heeft nog nooit zoveel achtergrond zangeressen gehad bij het in starten van de begintune.
Maar back to business. Reclames, tv series en films kunnen we tegenwoordig niet meer inbeelden zonder geluid. Want niets zo saai als het kijken naar een beeld zonder geluid. Tegenwoordig is de kwaliteit van de series, films en reclamespotjes namelijk zo slecht dat het geluid de boel als het ware moet camoufleren. Want zeg nu zelf, een reclame waar levende pinda’s of knuffel papagaaien hun zegje doen, daar zit niet echt kwaliteit achter. Laat staan die gillende postbode, van een merk die ik nu niet eens noemen ga, omdat ik bang ben om lezers te verliezen als ik het wel doe. Daarbij hadden we die schreeuw niet eens gehoord als we nog steeds in het tijdperk van stomme films en reclame hadden geleefd. Met die fijne gedachte in mijn achterhoofd zou ik willen dat audio nooit was uitvonden, wat jullie?
Je moet me niet verkeerd begrijpen. Ik geniet elke vrije minuut die ik heb van een beetje Justin (nee niet Bieber, uh HALLO) Timberlake en Christina Aguilera in mijn Spotify playlist. Maar soms zou de wereld in mijn ogen beter af zijn zonder geluid. Eens even alles helemaal stil. Films stil, reclame stil. Wat Bose trouwens al heel erg goed deed in hun reclame voor hun audioproducten. (zie mijn vorige blog over Reclame Stilte)
Maar dat terzijde. Vroeger was het in mijn ogen dus beter. Oh mijn god, na het lezen van deze voorgaande zin kom ik toch pijnlijk tot de conclusie dat ik, ja ik, toch echt oud aan het worden ben. Het ‘vroeger was alles beter’ syndroom is tenslotte vaker bij je opa’s en oma’s te bespeuren dan bij een vrouw van net 22. Naja, ook al klinkt het misschien oud, het is daadwerkelijk zo. Want vroeger kon een film een succes worden zonder dat deze met het geluid uit de speakers van de bios blies. Vroeger konden producten worden verkocht via een geruisloze, stille reclame op tv. Vroeger was beeld genoeg. Zie dat nu nog maar eens voor elkaar te krijgen tussen alle schreeuwende reclame om ons heen.
Zonder geluid kunnen we ons beter focussen op het gene wat echt van belang is. Dat is eigenlijk een gouden feit voor reclame spotjes. Want wat wil je al reclame man of vrouw over brengen? Juist, je product. En met al die poes pas aan geluid om dit product, wordt het voor de gemiddelde kijker of luisteraar toch wel moeilijk gemaakt te focussen. Zo kan een reclame aan de potentiële consument voorbij gaan door het liedje dat gebruikt wordt. Deze nodigt namelijk in de meeste gevallen uit om mee te zingen, waarbij de focus op het product en de boodschap van de reclame vaak verloren gaat. Geluid versterkt dus niet, in tegendeel, het verzwakt. Het verzwakt de kracht van een product. En dat moet niet de bedoeling zijn. Een kleine tip aan alle grote reclame mannen en vrouwen dus: probeer het eens met een decibelletje lager dan de vorige keer. Gegarandeerd dat de verkopen en belangstellingen voor het desbetreffende product om hoog schieten. Want wat valt er nu eerder op in dit schreeuwende tijdperk. Een van de zoveelste schreeuwen om aandacht, of juist de stilte die in dit tijdperk de aandacht van de consument weet te grijpen.
Daarom vanuit mijn kant, misschien wel de eerste poging van het jaar, om stil te zijn.
Daarbij wil ik meneer Chaplin bedanken voor het bewijzen van het feit dat stilte daadwerkelijk kracht heeft. Hij was even stil, en liet mensen ervaren wat de kracht van stilte was. Hartelijk dank daarvoor Charley.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten