Stilte wint...

Een post die eigenlijk op zichzelf haaks staat. Druk en stil, landschap en stad. Vanuit de ogen van een dorpsmeisje, als ik, kijk je toch wel even anders tegen die grote hoge gebouwen in de stad aan. Daarentegen zien stadskinders 1 boompje groen, om de hoek, al weer als een stuk te veel. Wat wint er volgens een, uit het landschap afkomstige, stadsbewoner?

Een trend van de laatste tijd laat zien dat jullie, drukke stadsbewoners, steeds meer naar het zuiden, ofwel de grote gebieden groen trekken. Hebben we daar behoefte aan? Jazeker hebben we dat. Want die, met uitlaatgassen gevulde, lucht in de stad daar wordt zelfs Rob Geus niet vrolijk van. Ik wil niet zeggen dat de natuur altijd zo fris ruikt, ja ik heb het over jullie ja: koeien, maar iets gezonder is het wel. Daarbij geeft de velen hectaren groen om je heen je een veel relaxter gevoel. Wanneer je als stads mens het groen passeert of binnentreed vallen alle lasten meteen van je af. Het vakantiegevoel in eigen land, wat wil je nog meer. Limburg, van alle provincies, wordt niet voor niets een buitenland genoemd. En dan heb ik het niet over de wens van ‘boven de rivieren’ om Limburg a.u.b. bij België te laten betrekken i.p.v. Nederland. Want mensen met die harde G’s, wij hebben ook wat te bieden hoor. Zonder ons hadden jullie tenslotte geen uiterst charmante Chantal Janssen gehad, die flamboyant naast jullie Tijl Beckand stond te paraderen in Jongens tegen de Meisjes. Geen dank.

Maar goed het verschil is duidelijk te merken natuurlijk. Waar steden nooit slapen, slapen landschappen lekker lang uit. Waar steden gezellig OP elkaar leven, leven landschappen gezellig NAAST elkaar. Een duidelijk verschil merkbaar. Want als voormalig dorpsbewoner die nu krap op haar studentenkamertje zit te typen, merken jullie waarschijnlijk ook wel dat ik af en toe toch terug verlang. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet voor niets naar de stad verhuist. Maar mijn opgroeiende fase die ik tot 17 jaren door heb mogen brengen tussen de koeien en het hoogstaande gras, staan nog goed in het geheugen. Wanneer ik mij verplaats van stinkend, maar levendig Eindhoven naar groen, maar saaier Limburg vergeet ,ook ik, weer even mijn zorgen die ik zo mooi op mijn 19m2 meter in Eindhoven achterlaat.

Als je het mij vraagt wint de stilte, dat zal natuurlijk niet als verassing komen, maar hoe cliché ook ben ik ook wel toe aan wat rust. Met mijn 22 lentes jong heb ik, net als alle andere jongeren in de stad, af en toe gewoon de behoefte hieraan. En aan mij het geluk om af en toe af te kunnen reizen naar deze stilte. Maar na een overdosis aan rust en stilte, geeft de stad mij weer een (door ozonproblemen veroorzaakt) letterlijk warm welkom!